Ο Μύθος.

Well... Εσείς αποφασίζετε... Να το κάνω ιστορία ή "ΟΧΙ ΡΕ ΚΑΤΣΕ ΜΕ ΤΟ STARGAZER KAI ΤΕΛΕΙΩΝΕ ΤΟ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ"? Όπως και να έχει... Καλή σας όρεξη:

      Εκείνη την βροχερή νύχτα. Εκείνη την νύχτα που όλος ο κόσμος κρεμμόταν από την απόφαση του. Εκείνη την Νύχτα του Λύκου.
      Σε εκείνη την νύχτα θα αποφασιζόταν η μοίρα του κόσμου. Τι θα έκανε αυτός; Θα είχε το θάρρος να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε ή το στερέωμα θα διαλυόταν συνθέμελα από τις δυνάμεις του Ιερέα;
      Εκείνη την βροχερή νύχτα στεκόταν στο λόφο έχοντας την βροχή να ξεπλένει την, γεμάτη βαθουλώματα και τρύπες από  τις διάφορες μάχες που τον έφεραν σε αυτό το σημείο,
πανοπλία του. Στεκόταν εκεί και σκεφτόταν. Σκεφτοταν το ταξίδι που είχε κάνει. Το ταξίδι που τον έφερε ως εδώ. Σκεφτοταν τους συντρόφους που είχε αφήσει πίσω ή που είχαν πέσει σε μία απο τις διαφορεσ μάχες κατά του Ιερέα. Από τα διάφορα πρόσωπα που είχε στο μυαλό του όμως, ένα κυριαρχούσε. Το πρώτο θύμα του Ιερέα. Η αγαπημένη του. Ο λόγος που ξεκίνησε αυτό το ταξίδι, ο λόγος που πήρε αυτό το μονοπάτι.
      Αφού αποχαιρέτησε τα πρόσωπα στο μυαλό του για μία τελευταία φορά, ξεκίνησε να ανεβαίνει το βουνό για το κάστρο του Ιερέα.Το μονοπάτι του έφτανε στο τέλος του.
      Με βαριά βήματα έφτασε στις πύλες, είπε το τελευταίο αντίο στον κόσμο στον οποίο έζησε και για τον οποίο θα θυσίαζε την ζωή του για να προστατέψει.
      Πέρασε τις πύλες και την ώρα που έκλειναν έριξε μια τελευταία ματιά στον κόσμο αυτό και συνέχισε πιο βαθεία μέσα στο κάστρο. Ο Ιερέας και η μοιρα του τον περίμεναν στην καρδιά του Μαύρου Κάστρου.
      Ήξερε τί τον περιμένει. Αλλά δεν δείλιασε. Δεν επέλεξε τον εύκολο δρόμο, δεν κοίταξε αλλού λέγοντας ότι δεν ήταν δικό του πρόβλημα. Απλώς βάδιζε μπροστά. Παρά τις αντίξοες συνθήκες, πάντα βάδιζε μπροστά.
      Οι πύλες πίσω του έκλεισαν με έναν εκκοφαντικό θόρυβο για τελευταία φορά.
      Κανένας δεν θα μάθαινε ποτέ για το τι έγινε στο Μαύρο Κάστρο εκείνη την νύχτα. Κανένας δεν θα μάθαινε για το πως τελείωνε το μονοπάτι που είχε επιλέξει. Αλλά αυτό δεν τον ένοιαζε. Απλά βάδιζε μπροστά.Έχοντας στο μυαλό και στην καρδιά του τους συντρόφους και την αγαπημένη του.
 Η νύχτα έδωσε την θέση της στην μέρα και ο χρόνος συνέχισε να κυλάει.
      Πολύς καιρός πέρασε από τότε. Από εκείνη την βροχερή νύχτα. Κανένας σχεδόν δεν τον θυμόταν πια. Το μόνο μνημείο της θυσίας του ήταν εκείνο το βουνό όπου βρισκόταν κάποτε το Μάυρο Κάστρο. Πέρα από εκείνο τον λόφο. Αλλά τίποτα δεν είχε απομείνει.
      Όταν ο ήλιος της επόμενης μέρας έπερνε την θέση της βροχερής νύχτας του Λύκου, τίποτα δεν είχε απομείνει. Σαν όλα να ήταν μέρος του ίδιου σκοτεινού ονείρου.
      Και έτσι οι μέρες και τα χρόνια περνούσαν και η ιστορία του έγινε μύθος.